บุพเพรัก กับดักมาเฟีย(เลอบัว)

อเล็กซิส มอนเตอโร (อเล็กซ์)

ผู้ชายที่เกิดมาหล่อครบสูตร จนสาวๆ ยังต้องร้องขอชีวิตอยากจะตามติดชีวิตคนนี้ไปตลอดกลา คงมีแค่ผู้หญิงอย่างแก้วมุกดาเท่านั้นที่พยายามวิ่งหนี

แก้วมุกดา พันธุรักษ์ (แก้วตา)

สาวไทยสุดน่ารัก ที่ต้องโดนพระเอกกลั่นแกล้งต่างๆ นานา แค่นั้นยังไม่พอ เมื่อเธอต้องปลอมตัวเป็นชายอกสามศอกและอยู่ใต้อาณัติของเขา ซึ่งมันก็เข้าทางของคนอยากแก้แค้นพอดิบพอดี เอาเป็นว่ามาช่วยเป็นกำลังใจและลุ้นไปพร้อมๆ กันนะคะ ว่าเธอจะรอดจากเงื้อมมือผู้ชายที่ร้ายยิ่งกว่า...อย่างเขาได้ยังไง หรือสุดท้ายจะต้องถูกเขาจับกิน

เธอตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกปวดหนึบไปทั้งตัว ราวกับว่าผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหักโหม และ

“ฮึกๆๆๆ ” เสียงร้องสะอื้นที่ดังอยู่ข้างๆ ตัวเธอ มันคืออะไรนะ แต่ให้ตายเถอะ มันเป็นเสียงผู้ชาย ที่สำคัญผู้ชายคนนั้นคือ อเล็กซ์ ผู้ชายเจ้าเล่ห์เจ้ามารยา และเธอกำลังอยู่บนเตียงกับเขา ใครก็ได้ช่วยอธิบายที

“ทำไมเธอถึงทำกับฉันอย่างนี้ ทำไมต้องข่มขืนกันด้วย บอกกันดีๆ ฉันก็ยอมแล้ว” เสียงนี้ไม่ใช่ของเธอ แต่มันเป็นของผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนั้น เขากำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับเพิ่งเสียพรหมจรรย์ก็ไม่ปาน อาการแบบนี้มันต้องเป็นเธอไม่ใช่รึไงเล่า

“ฉันข่มขืนคุณ?” นิ้วชี้เรียวยาวของเธอชี้ไปที่ตัวเอง อย่างต้องการถามให้แน่ใจ เกิดมาเพิ่งเคยได้ยิน ผู้หญิงข่มขืนผู้ชาย ที่สำคัญผู้หญิงที่ไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาก่อนอย่างเธอเนี่ยนะ จะทำเรื่องแบบนั้นได้

“นี่เธอกำลังคิดที่จะปัดความรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นใช่ไหม เธอมันใจร้ายที่สุด" โอย! นี่เขากำลังเรียกร้องร้องความรับผิดชอบจากเธองั้นเหรอ หญิงสาวอยากจะร้องก็ร้องไม่ออก ได้แต่อึ้ง และพยายามสะกดกลั้นอารมณ์อารมณ์ตัวเองอย่างยิ่งยวด แต่มันยากนะว่าไหม

“กรี๊ดดดด อย่าอยู่เลย ตายซะเถอะ ข่มขืนงั้นเหรอ ไอ้ผู้ชายกะล่อน หน้าไม่อาย” คนพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเอง แต่ในที่สุดก็ทำไม่ได้ โถมตัวเข้าทำร้ายอีกฝ่ายอย่างสุดจะทน ระดมกำปั้นด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีใส่อีกฝ่ายไม่ยั้ง

“อ๊าย! อย่านะ อย่าทำเค้า ข่มขืนเค้ายังไม่พอ ยังคิดจะทำร้ายร่างกายเค้าอีก ดูสิเมื่อคืนก็เล่นจนเค้าระบมไปหมด แทบไม่ได้นอนทั้งคืนเลยนะ จะรับผิดชอบยังไงว่ามาเลยดีกว่า” คนหน้ามึน ยังหน้าด้านเรียกหาความรับผิดชอบไม่หยุดปาก

“ไม่อย่างนั้นเค้าจะฟ้อง สคบ.นะ” คนกะล่อนรวบแขนรวบขาอีกฝ่ายที่พยายามประทุษร้ายตัวเองด้วยสองมือ พร้อมทั้งกอด ทั้งหอม เดี๋ยวหมุบหมับ หนุบหนับ จนคนหวังจะทำร้ายอีกฝ่าย กลับต้องโดนอีกฝ่ายทำมิดีมิร้ายแทน

“จะบ้าเหรอ สคบ. นั่นมันสำนักงานคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค ต่างหาเล่า” คนเผลอแก้ต่างให้อีกฝ่ายถึงกับรีบเอามือปิดปากตัวเอง แล้วจะไปช่วยแก้ให้เค้าทำไมกันเล่า

“เอ้าเหรอ! งั้นฟ้อง สมศ. ก็ได้เอ้า” คนใช้คำผิดทำหน้าเหรอหรา ด้วยการเปลี่ยนคำใหม่ แต่มันไม่ได้ดีขึ้นเลยสักนิด

“อร๊าย! นั่นมันสำนักงานการปฏิรูปการศึกษา นายอยากจะเรียนต่อรึไงห๊า” อีกครั้งที่คนเผลอต้องรีบปิดปากตัวเอง อยากกัดลิ้นตัวเองให้ขาดไปเลยดีนัก ลืมตัวทุกที

“เออๆ นั่นแหละจะสำนักงานอะไรก็ช่าง ฉันฟ้องหมดแหละ ถ้าเธอคิดจะฟันฟินชั้นแล้วชิ่งหนีน่ะ คนอย่างอเล็กซิสไม่ใช่ดอกไม้ริมทาง ที่ใครอยากจะมาเชยชมเมื่อไหร่ก็ได้ พอสมใจแล้วก็สะบัดตู..ดหนี” ที่เขากำลังทำน่ะ มันบทนางร้ายในละครเลยนะ ทั้งน้ำเสียงท่าทาง เห็นแล้วอยากจะบ้า

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“นี่ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“ไม่ให้จับมือเมีย แล้วจะให้ไปจับมือแมวที่ไหนล่ะจ๊ะ”

“ฉันไม่ใช่เมียคุณ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน จากนี้ไปทางใครทางมัน ฉันจะถือว่าที่ผ่านมามันเป็นแค่ฝันร้าย ขอให้เราอย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน” หญิงสาวสาปส่งอีกฝ่าย ด้วยการยกมือขึ้นไหว้เหนือหัว

“คงยากหน่อยนะจ๊ะเมียจ๋า เพราะผัวคนนี้จะทำตัวเป็นเห็บหมัดเกาะติดตัวเมียสุดที่รักคนนี้ตลอดไป” คนหน้าด้านลอยหน้าลอยตาตอบ

“กรี๊ดดดด ไอ้บ้า ฉันไม่ใช่หมานะ” คนถูกเปลี่ยนสัญชาติเอาดื้อๆ ถึงกับร้องกรี๊ดๆ

“เอาน่า ถ้าเธอเป็นหมา ฉันก็เป็นผัวหมาก็แหละน่า ตอนนี้ฉันเหนื่อยมาก เรากลับบ้านกันเถอะนะ” คนหน้าด้านทำเนียน จับจูงมืออีกฝ่ายให้เดินไปด้วยกัน

“อร๊าย! ใครจะกลับกับคุณไม่ทราบ ปล่อยเลยนะคนฉวยโอกาส” คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าเดินตามเขามารีบสะบัดมือออกจากมือใหญ่ของเขาสุดแรง

“ถ้าเธอยังดื้อ พูดไม่รู้เรื่อง กล้าทิ้งคนอย่างฉันล่ะก็ เราจะได้เห็นดีกัน” เมื่ออีกฝ่ายยังดื้อแพ่ง ไม่ยอมอะไรง่ายๆ เขาจึงต้องขู่

“เชอะ” มีเหรอคนอย่างแก้วตาจะกลัว ก็แค่คำขู่ของมาเฟียจอมกะล่อนคนหนึ่ง เธอเชิดสะบัดหน้าใส่ทีนึง แล้วก็เดินจากไป แต่เดินได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงักตัวแข็งทื่อ

“ฮึกๆๆ ได้โปรดอย่าทิ้งผมไป คุณเป็นคนแรกของผม อย่าใจร้ายกับผมนักเลยนะ ความบริสุทธิ์ที่คุณได้ไปมันยังไม่พออีกเหรอ คุณยังต้องการอะไรอีก หรือว่าผมมันไร้เดียงสา ทำให้คุณไม่พอใจ ผมจะพยายามปรับปรุง แต่ได้โปรดอย่าทิ้งผมไปเลย” อีกแล้ว อีตาบ้านี่ มามุขเดิมอีกแล้ว คนถูกกล่าวหาว่าเป็นคนใจร้าย ค่อยๆ หันหน้ามามองอีกฝ่ายที่ตอนนี้นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น คร่ำครวญราวจะเป็นจะตาย เหมือนครั้งแรกไม่มีผิด มุขดิมแบบนี้จะใช้กับเธอไม่ได้เลย ถ้าไม่เพียงเพราะที่นี่มันคือสนามบิน และผู้คนก็เดินกันให้ควัก

“คุณจะทิ้งผม ทั้งที่ผมตกเป็นของคุณแล้วอย่างนั้นเหรอ ถ้าคุณไม่คิดจะรับผิดชอบ ทำไมต้องย่ำยีผมด้วย ก่อนหน้าพออยากได้ ก็หว่านล้อม ปากหวานต่างๆ นานา แต่พอสมใจคุณก็จะเฉดหัวผมทิ้ง คุณมีจิตใจบ้างรึเปล่า” ยัง คนกะล่อนจอมมารยายังไม่หยุดคร่ำครวญ ที่สำคัญตอนนี้คนเริ่มให้ความสนใจ หยุดดูกันมากขึ้นเรื่อยๆ เธออยากจะให้รางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมกับเขานัก

“อเล็กซ์ หยุดพูดเรื่องบ้าๆ พวกนี้เดี๋ยวนี้นะ” เมื่อเห็นว่าคนมามุงดูกันเป็นจำนวนมาก คนที่ตกเป็นผู้ต้องหา เลยต้องรีบห้ามปรามตัวต้นเหตุ ก่อนที่เธอจะโดนประชาทัน สังเกตจากสายตาทุกคนที่มองมายังเธอ ล้วนแต่เป็นสายตากล่าวหา ทำราวกับเธอเป็นผู้ร้ายข่มขืนแล้วฆ่าอย่างนั้นแหละ ทั้งที่ความจริง เธอต่างหากล่ะ ที่เป็นฝ่ายถูกกระทำ

“ไม่ จนกว่าเธอจะสัญญามาก่อนว่าเธอจะไม่ทิ้งฉัน และจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น ว่ายังไงล่ะ” คนกะล่อนขืนตัวเอาไว้ ไม่ยอมลุกยื่นข้อเสนอให้

และตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ อย่างรอคอยคำตอบ มันเต็มไปด้วยการคาดคั้น กดดัน และกล่าวหา และทางรอดเดียวของเธอในตอนนี้คือต้องตอบว่า

“ค่ะ” คำตอบสั้นๆ ของเธอ ทำเอาคนทั้งสนามบินถอนหายใจออกมาพร้อมกันอย่างโล่งอก แล้วตามมาด้วยเสียงปรบมือดังกราว ราวกับดูละครจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งอย่างนั้นแหละ ทั้งที่ความจริงตอนนี้เธออยากร้องไห้มากที่สุด

“ขอบคุณทุกคนในที่นี้มากนะครับ ที่ช่วยเป็นพยานรักให้กับเราสองคน เพื่อเป็นการยืนยันอีกครั้งว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ทิ้งผม อยากจะขอให้เธอสัญญาต่อหน้าทุกคนอีกครั้งว่า นางสาวแก้วมุกดา พันธุรักษ์ จะรักมั่นคงต่อ นายอเล็กซิส มอนเตอโรว คนนี้ตลอดไป ใช่ไหมจ๊ะที่รัก” คนได้ใจมวลชน หันมาบังคับเธอทางอ้อมอีกครั้ง

“ค่ะ” คำตอบเดียวที่เธอตอบได้ในตอนนี้ก็คือ ต้องยอมรับไปก่อน ทำเอามวลชน ต่างพากันยิ้มเป็นปลื้ม

“กลับไปคราวนี้ เตรียมผู้ใหญ่มาสู่ขอเค้าได้เลยนะจ๊ะเมียจ๋า สินสอดไม่ต้อง ขอแค่เนื้อตัวหอมๆ หวานๆ มาแลกก็พอ” คนมารยาสาไถกอดเอวอีกฝ่ายเดินออกไปอย่างมีความสุข